Week 17. De eerste zwemles.

Zowel op het moment zelf als achteraf gezien, liep vandaag over van de ingrediënten voor een rampdag. We werden om 17 uur in het zwembad verwacht voor Anna en Lotte’s allereerste echte zwemles…

Op een vrijdagavond, dat wil zeggen: moe van een hele week school. En zoals elke ouder weet, is ‘moe’ vaak een synoniem voor ‘lastig’.

Om 17 uur, dat wil zeggen: zonder auto om de verplaatsing makkelijk te maken, want mama nog aan het werk.

Met een onverwachte omleiding die de zorgvuldig geplande busrit saboteerde, zowel op de heen- als op de terugreis. Totaal gereden (h/t): 2400 meter. Totaal gestapt (h/t): 2800 meter.

Voor een naar hun normen mogelijk teleurstellend korte zwembeurt: net het half uur voor sluiting.

Eindigend met een (kleine) valpartij op de gladde zwembadtegels.

Met vervolgens alle kleedhokjes van familieformaat bezet.

Met avondmaal in de cafetaria, zonder dat papa was uitgerust met tekenmateriaal of andere zoethouders.

Maar geen kik, klacht of zucht. En braaf aan de hand door ‘nachtelijk’ Mechelen. Zo trots was ik nog niet vaak. Ze worden groot, onze meisjes.

Do It Now (Reprise)!

De officiële Mechelen-registratie. Good stuff rond 2:01.

Trouwens...

Trouwens, een iPad is geen computer. Want je doet “aai, aai” en niet “druk, druk”.

Screenshots.

Er staan plots heel veel foto’s op mijn iPad.

Ha! Daarom dus.

Week 16. Blablablah. Boekenbeurs. Foto. Klaar.

Ik heb fijne herinneringen van bezoekjes aan de Boekenbeurs toen ik kind was. Of toch herinneringen. Of indrukken… Hmm, misschien zijn ze ondertussen een beetje vaag.

Dus zakten we vandaag met Anna en Lotte af naar Antwerpen. Op wat de website aankondigde als mogelijk de drukste dag van allemaal, nadat op donderdag al het bezoekersrecord werd gebroken. Het werd geen culturele uitstap, dat lijkt me duidelijk, wel een belevenis. Mijn dochters zagen nog nooit zoveel mensen bij elkaar, en nog nooit zoveel boeken. Maar het leukste aan de Boekenbeurs volgens Anna en Lotte: “naar huis gaan”.

Deze foto bewijst (gelukkig) nog iets anders…

Week 15. Hekserij.

Pas zondagavond realiseerden we ons dat Anna en Lotte deze vrijdag verkleed op school zouden worden verwacht. Als griezelfiguur, want niemand die de definitieve doorbraak van Halloween nog tegenhoudt. Nu maken wij (mama en papa) graag werk van kostuums. Met het weekend, die ideale voorbereidingsperiode, al voorbij, werd het stressen. En we werden niet gespaard. Op dinsdag verscheen een (bijkomende) handgeschreven nota in de schoolagenda: ook donderdag mochten onze meisjes al helemaal uitgedost naar school!

Als iets mag, dan moet het. Anna en Lotte gingen helaas niet in op het aanbod om te gaan als zombie-versies van zichzelf. (Schminken. Klaar!)

Ziehier onze improvisaties:

Bonus: na school samen Coraline kijken, mooi en doodeng tegelijk.

Week 14. Huiswerk.

Anna en Lotte kregen al voor de derde keer huiswerk mee van school. Vrijdagavond in de boekentas, afgewerkt terug te bezorgen tegen woensdag van de daaropvolgende week.

Ik bemerk bij mezelf… weerstand.

Twee zussen, één iPad.

Die van papa. Eerste generatie.

Week 13. Een vliegtuig.

Het is de eerste koude ochtend van het najaar. Blauwe lucht. We zijn op weg naar school. Ik wijs Anna en Lotte op het witte spoor van een vliegtuig: “Hoe hoog denken jullie dat dat vliegtuig vliegt?” Daar moeten ze niet lang over nadenken. “Zo hoog als de kerk.” “Nee hoor, kijk eens goed. Het vliegtuig vliegt er nu net over, en het botst er toch niet tegen.” Ik verklap het uiteindelijk: “100 keer 100 grote stappen, zo ver, maar dan recht omhoog.” “Zoals de technobroek, papa, die kan dat!” The Nerd Force is strong in these ones.

De volgende dag verzinnen we een vervolg: “Als Omi en Boba recht omhoog zouden kunnen lopen, doen ze er een heel uur over om tot bij het vliegtuig te geraken.” In technobroek, dat spreekt.

Lift off!

Valt op hoe gek we zijn van Makedo?

Week 12. Het leven zoals het is.

Sinds enkele weken heb ik een nieuwe job. Dat veranderde tot nu toe niets aan onze ochtendrituelen, maar betekent wel dat ik ‘s avonds later thuis ben, en bijgevolg mijn dochters minder zie. Na 30 maanden van 1/5de ouderschapsverlof steekt dat wel. Maar, hoe vreselijk: soms is het ook echt gemakkelijker. Anna en Lotte krijgen nu minder tijd om mijn soms beperkte kortetermijnvoorraden geduld, relativeringsvermogen en goed humeur te plunderen.

Er gaapt immers een immense kloof tussen de meeste posts op deze blog en de soms bikkelharde confrontaties met Anna en Lotte over banale opdrachtjes als: eventjes stil zijn tijdens een telefoongesprek, blijven zitten aan tafel terwijl we eten, zich klaarmaken voor school (de klassieke combinatie plassen, schoenen aandoen, jas aantrekken), uitkijken in het verkeer op weg naar school of, de grootste uitdaging van allemaal, opruimen. (Wat eigenlijk telkens neerkomt op hetzelfde: horen, luisteren en gehoorzamen.)

Worden ze zo groot? Papa, wij horen je wel maar vinden onze tijd belangrijk en willen zoveel mogelijk spel uit elke dag? Of: wij horen je niet eens want jij zaagt voortdurend over oninteressante dingen en domme taakjes? Helaas! Veel te vaak draaien deze kleine conflicten uit op koppig verzet, overdreven boosheid of opgeblazen verdriet, emoties tegen elkaar op, een papa die zichzelf betrapt op weer nieuwe tekortkomingen.

Week 11. Do it now!

In tegenstelling tot de afgelopen jaren, stonden we deze keer niet te supporteren toen Omi en Boba hun Dwars door Mechelen liepen (10 kilometer, in minder dan een uur!). Daar hadden ze in zekere zin zelf voor gezorgd (lees even terug naar week 7): onder aanvoering van Yevgueni-frontman Klaas Delrue stonden wij op de Haverwerf anderhalf uur lang hetzelfde liedje te zingen. Nogal wat mensen keken om :-) In beeld, en in volle actie, vanaf 1:08.

Week 10. Het verschil.

Ik ben allergisch voor een bepaald soort kindershow (rarara wat ik onlangs moest uitzitten):

Ik koester ook een knoert van een vooroordeel tegenover het grootste deel van de Studio 100-producties. Met alle sympathie voor (bijvoorbeeld) Gust De Meyers ideeën over populaire cultuur, hou ik mijn kinderen daar dus graag van weg. En stuur ik aan op zoveel mogelijk contact met alternatieve en cultureel verantwoorde versies van bovenstaande gruwel.

Nu is de vraag: hoe zinvol is dit ‘gevecht’? Als ik er van uit ga dat Anna en Lotte het commerciële toch oppikken, via school, grootouders en dansles, verbreed ik dan gewoon de horizon? Kleur ik bij? Kan ik mijn eigen hiërarchie overdragen?

En ook: wanneer zullen Anna en Lotte zelf het verschil kunnen zien? Moet je eerst alles kennen om dan te kunnen kiezen?

Moeilijk, hoor. Ik kan genieten van een foute B-film, terwijl mijn all time top 5 bestaat uit onaantastbare arthouse-producties. Ik zal daarentegen nooit Suske en Wiske lezen. Onze stripreeksen so far: Calvin & Hobbes (Bill Watterson), Kleine Vampier (Joann Sfar), De Bamburgers (Simon Spruyt en Fritz Van den Heuvel). O wanneer, wanneer: mijn 25 delen van Blade of the Immortal (Hiroaki Samura), en iets van Alan Moore en van Andreas?

Instant flashback!

Ik hoop dan ook op nog heel veel momenten zoals deze:

Makedo #3.

Onze nieuwste creatie: paard en koets.

Week 9. Uit het dagboek van een knaagdier.

Wat de juf tijdens de onthaalavond nog “logeerbeer” had genoemd, de pop die elke week bij een ander klasgenootje op bezoek mag, bleek in werkelijkheid een konijn met slecht passende broek: Meneer Wortel. Anna kreeg hem als allereerste mee. Glunderde. Papa zag vooral een bron van stress: dat ding overal mee naartoe, en geen voorbeeld voor dat dekselse dagboek!

De redding? Veel doen!

Zelf een stoel maken (Anna en Lotte bleken flinke 'zagemiekes').

Met dank aan Makedo.

Naar de dansles.

Naar de supermarkt.

Naar een familiefeest (mama nam de foto)...

(O jee, wordt het dit soort blog?)

Naar museum M in Leuven voor de Sol Lewitt-tentoonstelling Colors.

(Nee, dus :-)

Week 8. Een nieuw schooljaar.

Anna en Lotte startten vandaag in de derde kleuterklas. En daar hoort een opdracht bij. Of een reminder. Want zoveel vertrouwen ik heb in school en juf (een onverwacht nieuw gezicht), zo beducht ben ik voor mijn eigen ‘net goed genoeg’-betrokkenheid, die elk schooljaar tot nu toe ambitieus begon en dan verwaterde. Zo kritisch voor de voorbije (eerste!) zeven weken van deze blog, die toch wat pover uitvielen.

Wat moet:

Enthousiasme: elk bijzonder stukje wereld, elk nieuw snippertje kennis verdient zijn vreugdedans. Verwondering is een geweldig rijke schat die moet worden gekoesterd en gedeeld.

Crossover: iets is altijd veel keer iets. Verbanden kan je vinden, betekenis kan je maken, ook in een boek, een film, een song, een strip.

Totaalbeeld: elke ontdekking bouwt aan een lezing van de wereld, en een heel persoonlijke mentale kaart van wat echt is en waardevol om ‘mee te nemen’.

Makedo #1.

Iedereen aan boord. Bestemming: ‘A-noord-ika’.

Geen zorgen, ik weet ook niet waar dat ligt.

Week 7. Grootouders.

Bij wild spelen, hoort de occasionele valpartij. En, al lang geen verrassing meer, ook bij gewoon rustig stappen hoort soms een valpartij. Was ik zelf ook ooit zo onhandig? Anyway, dat mochten dus deze week de ‘never on our watch’-grootouders nog eens ervaren. Geluk bij een ongeluk: weg schuldgevoel voor alle ongelukjes die laatste keren alleen thuis met papa.

Sing for the Climate.

Anna en Lotte logeerden een hele week bij Omi en Boba, en leerden een nieuw liedje (serieus, ze kennen het uit het hoofd). Dus kon papa niet anders dan… inschrijven.

Week 6. Het Grote Meloenincident.

Anna houdt vol dat ze geen meloen lust. Ik geloof er niks van, maar goed, als ze maar even wil proeven, is het al goed. Ze is vijf jaar, wat denkt ze van vijf kleine stukjes? Vies gezicht, en ze blijft minutenlang rondprikken in haar kommetje. Gezeur, krokodillentranen. Strategische fout nummer 1: ik verlies mijn geduld, verhef mijn stem. Als ze er niet snel aan begint, worden die vijf stukjes er zes! Geen effect. Strategische fout nummer 2: het gaat niet meer over meloen, we verzeilen in een spelletje poker. Anna gokt dat ik bluf, en ik kan niet anders dan de daad bij het woord voegen. Strategische fout nummer 3: ik blijf de druk opvoeren, verdubbel in korte tijd de portie, en Anna is bijgevolg alle motivatie kwijt om zelfs nog maar moeite te doen. Ze beslist zich in te graven en de storm uit te zitten.

We zijn uitgenodigd op een barbecue. Het kommetje met de stukjes meloen verhuist mee. Ik ben vastbesloten. Geen meloen, geen ander eten. Maar Anna blijkt nog koppiger. Ze prikte ondertussen wel een stukje op haar vork en stopte het in haar mond, maar ze weigert nu te kauwen.Tot de finish: we zijn nog eens ruim een uur (!) later wanneer mama haar stilletjes het stukje meloen laat uitspuwen. Ze eet met smaak nog haar avondeten, en een ijsje als dessert.