Dat ging zo: "Kijk papa, dit is een kunstwerk."
Week 5. Wetenschap.
Mama nam Anna en Lotte mee naar Technopolis. Ze liepen er maar liefst vijf uur rond en zagen nog niet alles. Bravo mama!
Bonus: ik ben nu de rijkste papa van de hele wereld.
Week 4. Avondje uit zonder kinderen.
Inzicht: ik ben niet de wereldontdekpapa. Ik ben de zorgende ouder die soms gek doet.
Curiosity Has Landed.
Ons nieuw robotje op Mars. We zijn fan.
Week 3. Meer kunst.
Bezochten de Jimmie Durham-tentoonstelling in het M HKA. Anna en Lotte waren meteen helemaal mee (televisieschermen, dat werkt altijd!) met het poëtische en destructieve potentieel van Durhams stenen in de videocompilatie ‘Collected Stones, 1995-2002’. Heel dankbaar om bij te vertellen, want de ongewone rol of handeling die elke kassei krijgt toebedeeld, met alle associaties en geschiedenis van zo’n steen, is een prachtige sleutel voor heel veel kunstwerken. Of we dat dan juist doen? Tja…
Daarna ging het allemaal wat te vlug om meer op te doen dan wat vluchtige indrukken van de bekende assemblagestijl van de kunstenaar, nochtans o zo toegankelijk voor kinderoogjes. Eigen schuld, bedacht ik later. Ons bezoekje was wel gepland maar niet optimaal voorbereid. Anders zouden we ook gegarandeerd het hele museum zijn rondgelopen met een door Durham geïnspireerde sjamanenstaf. Nu maakten Anna en Lotte nog een vrolijke collage en kregen ze op weg naar de uitgang een verrassing van Vlieg. DIY-kunsteducatie, wel en net niet.
Bonus toch (nou ja): mijn plotse, korte maar onredelijk felle ruzie met mama over de interpretatie van een werk… Kunst ligt me dus nog steeds nauw aan het hart?
Triomfboog.
Week 2. Film.
Gingen kijken naar Brave. (Toegegeven mama, de nieuwe Pixar was misschien een beetje te eng hier en daar, maar dan deden we gewoon onze ogen dicht.) En elke keer als Anna en Lotte nu citeren van ‘zijn kop ontsierd door één dood oog’ en ‘door het monster zijn strot ging het’ en ‘wachtend op een kans om zich te wreken’, loopt mijn vaderhart over van trots. Bonus: stoere Eleanor Mann, Jedi en lid van de X-Men, had 3 pogingen nodig om het einde van de film te halen.
Week 1. Over kunst.
Afgelopen woensdag nam ik Anna en Lotte mee naar Wiels. Onderweg in de trein dacht ik: dit is het, dit is genoeg. Dit soort papa kan ik zijn. Ik laat ze gewoon zoveel mogelijk zien. Enthousiaste kreetjes van herkenning (het was tenslotte niet hun eerste bezoek) leken vervolgens te bevestigen dat ik op het juiste spoor zat.
Een huis vol boeken doet lezen. Wat dan met een theatervoorstelling elke maand? En een tentoonstelling? O de vertrouwdheid! Mijn dochters, thuis in de kunsten. Kunst als deel van hun leefwereld, hun wereldbeeld. Ja!
Of… nee? Want niet genoeg? Moet ik niet, ook hier, overbrengen waarom we dit (samen) doen? Meegeven wat ik zelf zoek in een tentoonstelling, welke werken mij boeien en waarom ik beeldende kunst belangrijk vind?
Uitdaging: Anna en Lotte op weg helpen door het kunstenbos, met vragen èn antwoorden die ze begrijpen omdat ze refereren aan wat hen al bekend is.
Anna en Lotte in een werk van Olivier Foulon, Wiels, Un-scene II.
Anna en Lotte in de ban van Adrian Street, Wiels, Jeremy Deller: Joy in People.
Anna en Lotte voor de ‘televisie’ van Gerard Herman, Wiels, Un-scene II.
Week 0. Niet goed bezig, wel eindelijk begonnen.
Ik geef mezelf nog even de tijd om een geschikte toon te vinden. Een vrolijkere look. Beelden, foto’s. Maar in mijn hoofd bestaat deze plek al bijna een jaar. Anna en Lotte, vandaag precies 5 jaar jong, verdienen immers beter dan een chronisch vermoeide en vaak afgeleide of mentaal afwezige papa.
Dit is een engagementsverklaring. Aan de schoolpoort staan, dat lukt me wel. Alleen maakt dat het verschil niet. Hoeveel hebben mijn dochters vervolgens echt aan me? Welke prikkels, puzzels, interactie? Ik wil daarom elke week van het komende jaar, al is het telkens maar voor even, een betere papa zijn. Want Anna en Lotte, die zijn al geweldig. Hun papa, die moet een tandje bijsteken. Om wat actiever de wereld te helpen verkennen. En om dat vuur in die oogjes te blijven aanwakkeren, met verwondering om onverwachte ontdekkingen en de drang om te begrijpen, te doen, te maken.