Bezochten de Jimmie Durham-tentoonstelling in het M HKA. Anna en Lotte waren meteen helemaal mee (televisieschermen, dat werkt altijd!) met het poëtische en destructieve potentieel van Durhams stenen in de videocompilatie ‘Collected Stones, 1995-2002’. Heel dankbaar om bij te vertellen, want de ongewone rol of handeling die elke kassei krijgt toebedeeld, met alle associaties en geschiedenis van zo’n steen, is een prachtige sleutel voor heel veel kunstwerken. Of we dat dan juist doen? Tja…

Daarna ging het allemaal wat te vlug om meer op te doen dan wat vluchtige indrukken van de bekende assemblagestijl van de kunstenaar, nochtans o zo toegankelijk voor kinderoogjes. Eigen schuld, bedacht ik later. Ons bezoekje was wel gepland maar niet optimaal voorbereid. Anders zouden we ook gegarandeerd het hele museum zijn rondgelopen met een door Durham geïnspireerde sjamanenstaf. Nu maakten Anna en Lotte nog een vrolijke collage en kregen ze op weg naar de uitgang een verrassing van Vlieg. DIY-kunsteducatie, wel en net niet.

Bonus toch (nou ja): mijn plotse, korte maar onredelijk felle ruzie met mama over de interpretatie van een werk… Kunst ligt me dus nog steeds nauw aan het hart?