Sinds enkele weken heb ik een nieuwe job. Dat veranderde tot nu toe niets aan onze ochtendrituelen, maar betekent wel dat ik ‘s avonds later thuis ben, en bijgevolg mijn dochters minder zie. Na 30 maanden van 1/5de ouderschapsverlof steekt dat wel. Maar, hoe vreselijk: soms is het ook echt gemakkelijker. Anna en Lotte krijgen nu minder tijd om mijn soms beperkte kortetermijnvoorraden geduld, relativeringsvermogen en goed humeur te plunderen.

Er gaapt immers een immense kloof tussen de meeste posts op deze blog en de soms bikkelharde confrontaties met Anna en Lotte over banale opdrachtjes als: eventjes stil zijn tijdens een telefoongesprek, blijven zitten aan tafel terwijl we eten, zich klaarmaken voor school (de klassieke combinatie plassen, schoenen aandoen, jas aantrekken), uitkijken in het verkeer op weg naar school of, de grootste uitdaging van allemaal, opruimen. (Wat eigenlijk telkens neerkomt op hetzelfde: horen, luisteren en gehoorzamen.)

Worden ze zo groot? Papa, wij horen je wel maar vinden onze tijd belangrijk en willen zoveel mogelijk spel uit elke dag? Of: wij horen je niet eens want jij zaagt voortdurend over oninteressante dingen en domme taakjes? Helaas! Veel te vaak draaien deze kleine conflicten uit op koppig verzet, overdreven boosheid of opgeblazen verdriet, emoties tegen elkaar op, een papa die zichzelf betrapt op weer nieuwe tekortkomingen.