Anna houdt vol dat ze geen meloen lust. Ik geloof er niks van, maar goed, als ze maar even wil proeven, is het al goed. Ze is vijf jaar, wat denkt ze van vijf kleine stukjes? Vies gezicht, en ze blijft minutenlang rondprikken in haar kommetje. Gezeur, krokodillentranen. Strategische fout nummer 1: ik verlies mijn geduld, verhef mijn stem. Als ze er niet snel aan begint, worden die vijf stukjes er zes! Geen effect. Strategische fout nummer 2: het gaat niet meer over meloen, we verzeilen in een spelletje poker. Anna gokt dat ik bluf, en ik kan niet anders dan de daad bij het woord voegen. Strategische fout nummer 3: ik blijf de druk opvoeren, verdubbel in korte tijd de portie, en Anna is bijgevolg alle motivatie kwijt om zelfs nog maar moeite te doen. Ze beslist zich in te graven en de storm uit te zitten.

We zijn uitgenodigd op een barbecue. Het kommetje met de stukjes meloen verhuist mee. Ik ben vastbesloten. Geen meloen, geen ander eten. Maar Anna blijkt nog koppiger. Ze prikte ondertussen wel een stukje op haar vork en stopte het in haar mond, maar ze weigert nu te kauwen.Tot de finish: we zijn nog eens ruim een uur (!) later wanneer mama haar stilletjes het stukje meloen laat uitspuwen. Ze eet met smaak nog haar avondeten, en een ijsje als dessert.